Album jest moją pracą dyplomową (licencjat z Projektowania graficznego, UAP 2013). Wybierając się na te studia wiedziałam, że chcę się nauczyć projektować książki. Na studiach projektuje się używając programów graficznych. Jednak dla mnie nie miało to sensu bez fizycznego poznania z czego składa się książka, jak te elementy do siebie pasują i jak ze sobą współdziałają. Dlatego te podstawy musiałam poznać na dwóch kursach w pracowni introligatorskiej Jacka Tylkowskiego.
Tam też zobaczyłam oprawę skrzydełkową, który to sposób wydał mi się tak genialny, że zapragnęłam rozłożyć go na części pierwsze. Między kursami, podpatrując na paru ogólnie dostępnych zdjęciach, wykonałam prototyp swojej książki; klejenie skrzydełek (to są te żółte kartki tworzące grzbiet) wymagało drobnej korekty (dziękuję Ci Jacku =}!) Jednak nie byłam zadowolona z szycia bloku książki. Ponieważ jest to książka bez grzbietu, tradycyjen szycie się nie sprawdziło, ponieważ blok był zbyt luźny (mogło to wynikać również z mojej jeszcze niedoskonałej techniki). Nie zrażając się tym kontynuowałam prace nad okładką, w międzyczasie myśląc nad metodą połączenia jej z blokiem książki, ponieważ sposób z tradycyjną wyklejką mi się nie podobał (m. in. dlatego, że okładka jest przełamana w miejscu szycia skrzydełek z kartami albumu). Doprowadziło mnie to do obmyślenia takiego sposobu szycia, który lepiej trzymał składki bloku, jak i doskonale nadawał się do dołączenia okładek. Miałam świadomość, że taka metoda musi już istnieć. Jacek Tylkowski zdiagnozował to jako oprawę koptyjską (jak się później zorientowałam, ten typ oprawy w Polsce kojarzony jest głównie z ciężką skórzaną „szlachecką” księgą). Mój album jest połączeniem oprawy skrzydełkowej z koptyjską powstały w wyniku inspiracji tradycyjnym szyciem japońskim.
Dla porządku:
album zawiera wybrane fragmenty „Księgi ziół” Sandora Maraiego,
zdjęcia, projekt, skład zostały wykonane przeze mnie,
wydrukowano w STI, na większości kart udało się zachować register, (dziękuję panie Jakubie =}!). Polecam!!
